Açıkçası çocukluğunda ve hatta geçliğinin ilk yıllarında muhabbet kuşu beslemiş biri olarak kedilerden pek hoşlanmazdım, hele birde tatil için halama emanet ettiğim muhabbet kuşumu bir kedinin yediğini öğrendiğimde, üzüntüyle kedilerden nefret etmeye başlamıştım. Ta ki, 2010 senesinin Eylül ayında bir tanıdığın sorun oluyor diye barınağa bırakmayı planladığı kara burunlu, kedi kızı görene kadar. "Evde küçük çocuk olduğu için sorun oluyor barınağa gitmesin sen al" dediler, bunun üzerine o kara burunluyu ani bir kararla sahiplendim ve adını Hayao Miyazaki'nin animasyon filmi "Kiki's Delivery Service"den esinlenerek Kiki koyuverdim :).
İşte Kiki'nin evimdeki ilk günlerinden bir kare:
Kiki sayesinde kedilerin çılgın dünyasına adım atmış bulundum, tabi kedi beslemeye başlayınca sokak kedilerine karşı da bir hassasiyet oluştu. Ve 30 Ağustos 2011 günü karşıma çok kötü durumda olan tortoiseshell desenli bir minik çıktı, bütün tortiler gibi o da çirkin :p ve dişiydi, 6-7 haftalıktı, gözlerinde ilerlemiş herpes enfeksyonu vardı ve göremediği için akan trafiğe doğru ilerliyordu. Tabi onu öyle ölüme terkedemedim, hemen kucağıma alıp apartman bahçesine getirdim, güzel bir yaş mama ziyafetinden sonra boxında dinlenmeye çekildi, ertesi gün veterinere gittik tedavileri başladı, iltihaplı gözleri hızla açıldı. Ve başka bir miyazaki filminden esinlenerek adını Ponyo koyduk. Bir süre sonra Kiki ile bir araya getirmek farz oldu ama Kiki aylarca Ponyo'yu kabul etmedi. Aşıları yapıldı, kısırlaştırıldı... çok sakin ve sevgi dolu bir kedi olduğundan, büyümesine rağmen Kiki'den dayak yemeye devam etti, 6 ay boyunca, ona daha huzurlu bir yuva aradım, sahiplenecek kişiye mama yardımı yapmayı bile teklif ettim ama bir kişi bile aramadı...
Ponyo arada bir hala Kiki'nin patilerinden nasibini alıyor ama artık aynı evi paylaşmayı öğrendiler...
Ponyo'nun ilk günleri:
ve güncel halleri:
0 comments:
Post a Comment